Перспектывы ў беларускай мовы такія: альбо людзі, як і раней, будуць валодаць дзвюма мовамі, рускай і беларускай, альбо беларуская пераможа. Яна не можа прайграць проста таму, што не можа прайграць.

На “Тры пытанні” адказвае Вадзім Мінчук, рамеснік з Івацэвічаў.

БЕЛАРУСЫ
Калі ўжыць лексіку дваравую, беларусы – роўны народ. Мы не самыя крутыя ў свеце, але і не самыя хілыя. Імкнемся быць заможнымі, але не празмерна. Ёсць у нас саміх стэрэатыпы пра сябе: што мы вельмі гасцінныя, дабразычлівыя… Але большасць людзей займаецца сабой. Напрыклад, на вуліцы можа спакойна ляжаць чалавек з праблемамі са здароўем, і беларус пройдзе міма, бо будзе думаць, што той п’яны, асабліва калі гэта мужчына 50+. Гэтаксама людзі любяць схадзіць на Пасху пасвяціць яйкі, але не любяць хадзіць у царкву. Таму што – “ну зачэм?”. Бог – у сэрцы, а там – папы.

БЕЛАРУСЬ
Уяўляецца мне краінай застылай у міжчассі. Мы Еўропа, безумоўна, але край Еўропы. Нам даводзілі, што наша – гэта чужое, а чужое – гэта наша. Таму народ і не шукае, хто ён.

МОВА
Калі адмовімся ад мовы, не будзе ні Беларусі, ні беларусаў. Беларусам вельмі проста стаць рускімі ці палякамі, а Беларусі тэрытарыяльна таксама вельмі проста стаць Расіяй, ці Польшчай, ці чымсьці яшчэ…
Шанаванне ёсць, дарэчы. Калі проста стаяць у чарзе і размаўляць па-беларуску, абавязкова знойдзецца жанчынка, якая скажа “ой вы так хораша размаўляеце, я таксама люблю беларускую мову”. Толькі скажа яна ўсё гэта па-руску.
Не трэба тлумачыць, чаму ты размаўляеш па-беларуску. Трэба тлумачыць, чаму ты гэтага не робіш. Чаму ты любіш маму? Як жа, яна мая мама. А чаму ты любіш чужую цёцю? Вось тут варта патлумачыць…

“Тры пытанні” – інтэрв’ю-праект, прысвечаны сучаснай беларускай ідэнтычнасці.